23.4.08

As multicolores plumas dos paxaros


. Tradución ao galego de Adrián Felípez Fernández, 6º C

 
LENDA DOS INDIOS SUDAMERICANOS


Cando a noite deixou de ser a raiña do mundo e o sol mostrou por primeira vez a claridade do seu rostro,as flores,as arbores,os animais e a xente,iban revestindose das mais variadas cores.
A herba, humida do rocio, brillaba cos destellos dunha verde esmeralda;as nubes eran suaves e brancascoma o pelo da xoven ovella,incluso o xaugar orgulleciase ante a beleza da sua pel moteada,beleza que por outra parte non merecia.
Ocorreu, sen embargo, que despois de distribuir as cores o Sol olvidou a alguen: ¡os paxaros!
Eran os unicos que seguian sen cor, apizarrados como se os seus corpos tuveran largo tempo no barro. Non cesaban de protestar da mañan a noite con tal inxusticia,pero oSol non chegaba a oir os seus lamentos.
Os paxaros decidiron ir velo e pedirlle as cores. Todos os paxaros reunironse para o largo
viaxe.Os mais fortes iban diante:o Condor e a Aguia,o resto iban detras.So tres quedaron
en terra:o paxaro Hornero,que non podia deixar o seu niño a medio construir,a Golondrina,
que estaba satisfeita coa sua oscura cor,non tiña outro desexo que cantar,e o mais pequenos Colibris: ¿Como podia arriscarse a unha viaxe tan larga coas suas as tan febles?.
Mentres a manada de paxaros se alonxaba.Xa tan cerca do Sol as plumas sentian o calorpero ningun se rinde.
O Sol ve a manada ae pensa que hai que actuar con rapidez senon quere velos reducidos a cinza.Reune a todos aqueles que vagabundean polo ceo:as nubes e a neboa,os nubarrons... e o vento empeza a soprar:
Fiuuuuuu... fiuuuuuu e todas as nubes se unen nun estreito abrazo.A choiva empeza a caer.
Enton o Sol puxose a brillar con todas as suas forzas a traves da chuvia e encima,xusto encima dos paxaros formouse un arco de cores cegadoras:vermello,amarillo, verde añil, violeta...
A Aguia lanzou un grito:

-Mirade!
O Sol escuitou as nosas suplicas!
Todos os paxaros sumerxianse nas cores.
O cardenal pintouse todo de vermello, o ibis bañouse en branco, o flamenco cubríuse de rosa. O tucán tintou o peteiro amarelo e vermello. Deron grazas ao Sol e marcharon contentos e cantando. O ceo enteiro temblou.
O Sol riase e brillaba con forza porque dese agora,cada mañan, se levantarian cos cantos dos paxaros.
Mais... como é posible que o colibri,que non puido chegar ata o Sol, sea o paxaro máis bonito?
Duas gotas caeron no caliz das flores que o colibri mais ama.E cando,aquel dia inclinouse para bicalas co seu fino peteiro, as gotas resbalaron pouco a pouco polo seu corpo e forono pinceleando con todas as cores do iris e das flores.