Amigos e amigas, un ano máis chegou o tempo de magosto, e a señora Amelia, veu
á nosa clase coas súas historias da
castiñeira do Rego.
De
cando no patio do cole había unha castiñeira abondosa
Hai moito, moito tempo,
no patio do voso cole había unha
castiñeira grande, moi grande, tan grande que para a rodear,necesitábanse a lo menos os
brazos de cen persoas.
Un día de outono, cando
as castañas estaban xa a piques de regañar os dentes, pasou cerca do Rego un neno.
O neno, non era grande
nin pequeno, era un neno normal para a súa idade pero moi listo. Ao ver os ourizos tan grandes, pensou
que podería abanear a castiñeira por ver se caía algún daqueles fermosos ourizos que mesmo algún parecía de ouro
pois o sol estaba a brillar moito.
Sen o pensar máis, foise
directamente ao pé do tronco da vella árbore para o abanear e meu dito, meu
feito, abriu os brazos e axitou…
-Quen anda a me facer
cóxegas? Non vedes que estaba a durmir porque me agardan días de moito
traballo? Xa non se respecta a ninguén.
Mael, que así se chamaba
o neno, quedou abraiado e mesmo algo asustado, non moito porque sempre dicía
que era moi valente, ao oír falar á
castiñeira.
-Como vai falar unha
castiñeira – pensou- parvadas, alguén
estará agochado detrás seguro. E volveu a intentar mover a árbore.
-Estou dicindo que me
deixes durmir, rapaz, ou non oes ben!
-E, é a min? Quen fala?
-Si, son eu e fáloche a
ti, pillabán, que andas a me amolar con tanta cóxega.
-Mael non sabía que
dicir, pero pensou que se lle andaban os amigos a gastar unha broma, o mellor
era disimular o medo que tiña. Aínda lle deu tempo de coller unha castaña que
gardou no peto e votou a correr.
-En non ando a lle facer
cóxegas a ninguén, estou abaneando a castiñeira porque algúns ourizos xa
comezan a regañar e quero levar
castañas para a merenda.
-Pero con quen
falas rapaz? Non vexo a ninguén, seica
toléache, de que castiñeira falas?
-Non deberías estar na
escola neno?
-Xa estou na escola señor, é o tempo de recreo…
-Veña Mael, corre, xa
subiron todos á clase, vannos castigar.
Ao día seguinte no Cole
era a festa do Magosto. Tódolos nenos e nenas levaban unha presiña de castañas para asalas, comelas e
despois xogar a unha morea de xogos, era unha festa grande e ás veces viñan
gaiteiros e todos bailaban, tamén cantaban as pandeireteiras. Era unha festa moi
linda.
Este ano algo
fallou, porque ninguén acordara pedir
castañas mordidas nin avisar aos gaiteiros, nin as nenas de actividades de pandeireta
prepararan nada.
-Non hai Magosto
nenos, dixo a profe, non se pode
organizar porque non hai castañas. Houbo unha seca tremenda e os castiñeiros
non deron castaña ningunha.
Os nenos e as nenas de
terceiro comezaron a chorar ao principio e mesmo a se enfadar un pouco…
bastante, a dicir a verdade.
-Sinto moito, pero non
pode haber Magosto sen castañas.
Mael estaba a piques de
abrir a boca para dicir que era inxusto cando notou algo no peto do pantalón,
meteu a man e viu que tiña unha castaña. Quen lle metera aquela castaña no
peto do pantalón?
-Podo ir ao servizo, por
favor? -dixo
No canto de ir ao
servizo, votou a correr escaleiras abaixo, tiña pouco tempo e
confiaba en que nono vira ninguén.
Coa castaña na man foi
ao fondo do patio dos pequenos, dando a volta a todo correr.
Ao chegar, abriu a man e amosando a dourada
castaña, berrou:
- Avoa Amelia, axuda, non temos castañas!
E toda a clase votou a
rir, que dis Mael?
Xusto nese momento,
petaron na porta da clase. Xa podedes baixar, as castañas e xa están preparadas.
Que si estaban, chegaba
o arrecendo ata alí.
Vaia Magosto que fixemos!
Manuela
