A castiñeira do Rego

De cando Dani esqueceu o iogur

Dani  esquecera unha cousa importante na súa mochila e pedíu permiso aos mestres do patio para subir á clase a buscar o iogur,  pero o que esquecera eran os seus debuxos de monstros favoritos.

Aquel día  de outono o sol brilaba no ceo. Había uns días que celebraran o Samaín e aínda penduraban cabazas nos cristais das ventas.

Na súa clase,  Huesitos e o seu avó bailaban cada vez que se abría a porta, pero Dani non lles tiña medo, eran os seus amigos.

A mestra nono deixou subir con Mael e tivo que subir soíño. Non importaba, pagaba a pena asumir o risco e recoller o seu tesouro co que esperaba amedroñar a unha morea de compañeiros mixiricas ao lles  amosar aqueles arrepiantes monstros.

Subíu  a todo correr, non había tempo que perder, abríu a porta e oíu que alguén dicía:

-Que fas aquí, Dani, vas enfadar  a Manuela.

-Quen fala? –contestou,  pois non víu a ninguén, nin recoñecía aquela rouca voz que  estaba a lle falar. 

-Son eu, quen vai ser? –contestoulle, e aínda  soou máis grave e descolorida.

Dani quería contestar,  pero as palabras quedábanlle pegadas na gorxa, era coma se non quixesen saír.
-Que queres? -Preguntáronlle outra vez

Aquela voz… aínda era máis arrepiante..
De súpeto, o sol  desapareceu da ventá, e as nubes eran oscuras, mesmo negras como se estivesen a piques de estalar unha monumental tronada.

-Vaia, parece que xa é de noite, dixeron as roucas voces.

Dani non berrou porque era  un rapaz valente e  notou que unha man lle achegaba unha galleta.

Non tes merenda? –dixo,  queres probar estas galletas que fixo a nai de Fátima?  Ela non pode falar está rouca.

Agora recoñeceu a voz de Gloria, se Fátima estaba  rouca, aquela voz parecía ser tamén dunha pantasma.

-Si, dixo,  gra…. Pero as gracias quedaron a medio saír da súa gorxa. 

Un terrible ruído coma dun trono, retumbou  na clase e toda nela retumbeou á vez e mesmo parecía que o tellado ía derrubarse sobre as súas cabezas.

Todo quedou escuro, non vían nada. Os tres compañeiros colléronse da man.
Ao rematar  o arrepiante bruar,  Dani atreveuse a dicir:

-Non vos movades, aínda que non facía falta dicilo. Ningún podía mover un músculo do seu corpo. -Manuela di que en caso de emerxencia, calma, se non sabemos onde está o perigo ao chan e lixeiros,  pero amodiño, cara a porta.

Ao momento os tres compañeiros agochados no chan,  coma serpes  intentaron tomar o camiño da porta pero..,,  por onde estaría a porta?

Fátima dixo:

-Mirade, estamos onde a mesa, aquí  está a carteira de Manuela, e sempre ten unha chea de cousas para as emerxencias. Vou ver se ten a brúxula.

-Como vas andar na carteira?

-Isto é unha emerxencia, nonsi? Manuela non se enfadaará, ao contrario, vainos felicitar.

-Seguro que nos anda a buscar… dixeron os compañeiros,

-A min vaime rifar, non tiña permiso para subir…

Fátima abríu aquela carteira de Manuela,  na que a mestra sempre atopaba todo, bolígrafos, fíos, cordóns, tiritas, paraugas, chapeus…. Tódalas cousas do mundo parecían aparecer nela cando as necesitaban. Alí estaba,o compás!

Temos que ir cara u oeste, dixeron, orientándose sairon da clase e seguiron ata as escaleiras, todo estaba escuro, sairon ao patio e…. non había ninguén, nin patio, nin nenos, nin mestres… Todo escuro e non había nada.

Nada.