A mensaxe

O venres andaba eu a dar unha voltiña ao sol pola horta, nestes días  de seca nos que as plantas e as árbores agroman en vez de tirar as follas,  sentín o arrecendo do fiúncho e acordei que xa estábamos no Magosto!

Neste tempo sempre lembro ao marabillosos colares que me facía a avoa, os contos da tía, tantas cousas, si póñome sentimental.

Baixei ata a castiñeira vella, que reverte de castañas, pero como imos apañar nin asar castañas con tempo de San Xoán… Apartei unha morea de ourizos de xeito que non se voten a perder, e limpeille unhas  hedras á vella amiga.

Ao pé da castiñeira, había unha presiña de follas murchas, e as repañei  para gardalas no cesto do lixo.  Ao me agachar para rematar de limpar, unha raiola de sol reflexou no chan como se houbese un espello de prata…  Vai que non sabedes o que atopei?

O meu compás, que desaparecerá,  e despois de búscalo por tódalas carteiras, gabetas e demais posibles lugares,  tiña dado por perdido!

Perdida está unha cousa cando a deixas por calquera lado, pero o meu compás, tiña un lugar preciso na carteira da escola, e sempre aparecía cando na clase de Sociais comezaba a falar da roseira dos ventos…  Pero, agora non toca falar dela?

Subín correndo e mirei, nas actividades de Sociais, nin unha palabra de norte, sur… Cousa rara, tampouco estaba no libro, desaparecera! Es se está o libro mal, ou esqueceron poñer esas páxinas na editorial. Non, comprobei 125 páxinas, todas alí, do 1 ao 125 sen faltar ningunha.

Puxen o compás na mesa diante de min, pensando o que puido  ter pasado, con mágoa porque gustábame falar da roseira, xirar a terra, a lúa…  e ver como andaban os rapaces e as rapazas a buscar o Norte.

 O compás abriuse, sen lle eu tocar, e dentro apareceu un papeliño dobrado. Desdobreino e  vin que tiña algo escrito:

“Perdoa profe, tivemos que coller o compás, porque é unha emerxencia, ou non temos festas de outono.”  Fátima

Unha emerxencia?  Que emerxencia era esa? Cando houbo unha emerxencia? Busquei na axenda, nada non. Este ano non houbo ningunha,  Por certo…. O que sí houbo houbo foron cabazas no Samaín, e a festiña no Magosto.

Volvín á carteira, e abrín a axenda, estaba segura das dúas festas…. E alí estaban apuntadas as dúas: Exposición de cabazas, recollelas o venres e levalas para a casa,  Magosto, reparto de castañas despois do recreo... Feito!

Acordei que Fátima, Lucas, Mael e Diego e Dani, tardaron en recoller as castañas. Dixeron que tiveran que esperar porque eran as últimas e lle las deixaran para os nenos e nenas de infantil, pero tampouco foi tanto tempo, e traían as castañas quentiñas na man.

Manuela

A castiñeira do Rego

De cando Dani esqueceu o iogur

Dani  esquecera unha cousa importante na súa mochila e pedíu permiso aos mestres do patio para subir á clase a buscar o iogur,  pero o que esquecera eran os seus debuxos de monstros favoritos.

Aquel día  de outono o sol brilaba no ceo. Había uns días que celebraran o Samaín e aínda penduraban cabazas nos cristais das ventas.

Na súa clase,  Huesitos e o seu avó bailaban cada vez que se abría a porta, pero Dani non lles tiña medo, eran os seus amigos.

A mestra nono deixou subir con Mael e tivo que subir soíño. Non importaba, pagaba a pena asumir o risco e recoller o seu tesouro co que esperaba amedroñar a unha morea de compañeiros mixiricas ao lles  amosar aqueles arrepiantes monstros.

Subíu  a todo correr, non había tempo que perder, abríu a porta e oíu que alguén dicía:

-Que fas aquí, Dani, vas enfadar  a Manuela.

-Quen fala? –contestou,  pois non víu a ninguén, nin recoñecía aquela rouca voz que  estaba a lle falar. 

-Son eu, quen vai ser? –contestoulle, e aínda  soou máis grave e descolorida.

Dani quería contestar,  pero as palabras quedábanlle pegadas na gorxa, era coma se non quixesen saír.
-Que queres? -Preguntáronlle outra vez

Aquela voz… aínda era máis arrepiante..
De súpeto, o sol  desapareceu da ventá, e as nubes eran oscuras, mesmo negras como se estivesen a piques de estalar unha monumental tronada.

-Vaia, parece que xa é de noite, dixeron as roucas voces.

Dani non berrou porque era  un rapaz valente e  notou que unha man lle achegaba unha galleta.

Non tes merenda? –dixo,  queres probar estas galletas que fixo a nai de Fátima?  Ela non pode falar está rouca.

Agora recoñeceu a voz de Gloria, se Fátima estaba  rouca, aquela voz parecía ser tamén dunha pantasma.

-Si, dixo,  gra…. Pero as gracias quedaron a medio saír da súa gorxa. 

Un terrible ruído coma dun trono, retumbou  na clase e toda nela retumbeou á vez e mesmo parecía que o tellado ía derrubarse sobre as súas cabezas.

Todo quedou escuro, non vían nada. Os tres compañeiros colléronse da man.
Ao rematar  o arrepiante bruar,  Dani atreveuse a dicir:

-Non vos movades, aínda que non facía falta dicilo. Ningún podía mover un músculo do seu corpo. -Manuela di que en caso de emerxencia, calma, se non sabemos onde está o perigo ao chan e lixeiros,  pero amodiño, cara a porta.

Ao momento os tres compañeiros agochados no chan,  coma serpes  intentaron tomar o camiño da porta pero..,,  por onde estaría a porta?

Fátima dixo:

-Mirade, estamos onde a mesa, aquí  está a carteira de Manuela, e sempre ten unha chea de cousas para as emerxencias. Vou ver se ten a brúxula.

-Como vas andar na carteira?

-Isto é unha emerxencia, nonsi? Manuela non se enfadaará, ao contrario, vainos felicitar.

-Seguro que nos anda a buscar… dixeron os compañeiros,

-A min vaime rifar, non tiña permiso para subir…

Fátima abríu aquela carteira de Manuela,  na que a mestra sempre atopaba todo, bolígrafos, fíos, cordóns, tiritas, paraugas, chapeus…. Tódalas cousas do mundo parecían aparecer nela cando as necesitaban. Alí estaba,o compás!

Temos que ir cara u oeste, dixeron, orientándose sairon da clase e seguiron ata as escaleiras, todo estaba escuro, sairon ao patio e…. non había ninguén, nin patio, nin nenos, nin mestres… Todo escuro e non había nada.

Nada. 

Samaín

Andamos a celebrar o Samaín, agora chámano o halloween... Cantade con forza, convidamos tamén a Noa e Nico. Este curso rolou para eles a roseira dos ventos, lembramonos moito de vós, cantade a toda vela e vento en popa a nosa canción do Samaín:

Escoita rapaz...

Esto non é o jalogüín

é o noso Samaín.

Escoita rapaza

Esto non é o jalogüín

éche o vello Samaín.

Mirade que marabilla de cabazas viñeron á nosa clase, e son moi caladiñas, aínda que poida que anden a lles contar contos aos nenos e as nenas. Para que nos deixen estudar ben, puxémolas no corredor.

Moitas grazas aos pais, nais, e demáis colaboradores, cada ano dádesme unha sorpresa máis grande:

ARTISTAS!!!!!!!

ARREPIANTES!!!!!

Nonsí...? 



As castañas

AS  CASTANIÑAS

                                As castaniñas son as castañas

                                                As castañas das vidas.

                                                 Sen elas non sei

                                                 e con elas,  sí sei.

                                                  Ricas e marróns,

                                                 Moi boass son.

                                                  As castaniñas as castañas,

                                                  Sempre bonitas,

                                                  Que fariña de amor

                                                  Amor enteiro

                                                  De un corazón. 

                                                              > Gloria

A castaña de Mael

Amigos e amigas, un ano máis chegou o tempo de magosto, e a señora Amelia, veu á nosa clase coas súas historias  da castiñeira do Rego.

De cando  no patio do cole había unha castiñeira abondosa

Hai moito, moito tempo, no patio do  voso cole había unha castiñeira grande, moi grande, tan grande que para a rodear,necesitábanse a lo menos  os brazos de cen persoas. 

Un día de outono, cando as castañas estaban xa a piques de regañar os dentes,  pasou cerca do Rego un neno.

O neno, non era grande nin pequeno, era un neno normal para a súa idade pero moi  listo. Ao ver os ourizos tan grandes, pensou que podería abanear a castiñeira  por ver se caía algún daqueles fermosos ourizos que mesmo algún parecía de ouro pois o sol estaba a brillar moito.

Sen o pensar máis, foise directamente ao pé do tronco da vella árbore para o abanear e meu dito, meu feito,  abriu os brazos e axitou…

-Quen anda a me facer cóxegas? Non vedes que estaba a durmir porque me agardan días de moito traballo? Xa non se respecta a ninguén.

Mael, que así se chamaba o neno, quedou abraiado e mesmo algo asustado, non moito porque sempre dicía que era moi valente, ao  oír falar á castiñeira.

-Como vai falar unha castiñeira – pensou-  parvadas, alguén estará agochado detrás seguro. E volveu a intentar mover a árbore.

-Estou dicindo que me deixes durmir, rapaz, ou non oes ben!

-E, é a min? Quen fala?

-Si, son eu e fáloche a ti, pillabán,  que andas a me amolar  con tanta cóxega.

-Mael non sabía que dicir, pero pensou que se lle andaban os amigos a gastar unha broma, o mellor era disimular o medo que tiña. Aínda lle deu tempo de coller unha castaña que gardou no peto e votou a correr.

-En non ando a lle facer cóxegas a ninguén, estou abaneando a castiñeira porque algúns ourizos xa comezan a regañar e quero  levar castañas para a merenda.

-Pero con quen falas rapaz? Non vexo a ninguén,  seica toléache,  de que castiñeira falas?

-Non deberías estar na escola neno?

-Xa estou na escola señor,  é o tempo de recreo…

-Veña Mael, corre, xa subiron todos á clase, vannos castigar.

Ao día seguinte no Cole era a festa do Magosto. Tódolos nenos e nenas levaban unha  presiña de castañas para asalas, comelas e despois xogar a unha morea de xogos, era unha festa grande e ás veces viñan gaiteiros e todos bailaban, tamén cantaban as pandeireteiras. Era unha festa moi linda.

Este ano algo fallou,  porque ninguén acordara pedir castañas mordidas nin avisar aos gaiteiros, nin as nenas de actividades de pandeireta prepararan nada.

-Non hai Magosto nenos, dixo a profe,  non se pode organizar  porque non hai castañas. Houbo unha seca tremenda e os castiñeiros non deron castaña ningunha.

Os nenos e as nenas de terceiro comezaron a chorar ao principio e mesmo a se enfadar un pouco… bastante, a dicir a verdade.

-Sinto moito, pero non pode haber Magosto sen castañas.

Mael estaba a piques de abrir a boca para dicir que era inxusto cando notou algo no peto do pantalón, meteu a man e viu que tiña unha castaña. Quen lle metera aquela castaña no peto do pantalón?

-Podo ir ao servizo, por favor? -dixo

No canto de ir ao servizo, votou a correr escaleiras abaixo, tiña pouco tempo e confiaba en que nono vira ninguén.

Coa castaña na man foi ao fondo do patio dos pequenos, dando a volta a todo correr.
Ao chegar, abriu  a man e amosando a dourada castaña, berrou:

- Avoa Amelia,  axuda, non temos castañas!

E toda a clase votou a rir, que dis Mael?

Xusto nese momento, petaron na porta da clase. Xa podedes baixar, as castañas e xa están preparadas.

Que si estaban, chegaba o arrecendo ata alí. 
Vaia Magosto que fixemos! 

Manuela

Tempo de castañas

O venres celebramos o magosto no cole.
Lembrade traer as castañas ben preparadiñas,  para asalas e compartir cos compañeiros e compañeiras.
Graciñas!


Para José

Tempo de cabazas

O Equipo de Actividades Complementarias e Extraescolares tivo unha vez máis unha dkura tarefa para seleccionar estas  cabazas de entre tantas que se amosaron nos corredores do Cole.
Estas foron as seleccionadas pola súa elaboración, dificultade e orixinalidade:

A premiada do Segundo Ciclo:

Autora Noa, 3º A

Tempo de cabazas

Tempos novos, tempos vellos? Tempo de Magosto e Samaín, costumes, nomes e mesturas que veñen e van, porque non hai nada novo baixo o sol, non é verdade?

O que sempre permanece é a ilusión dos nosos nenos e as nenas descubrindo o mundo.

Mirade que fermosura e imaxinación, tradicionais, perfumadas, comedoras, vixiantes, mariñeiras... Porque para mariñeiros, nós!

Graciñas a todos:  pais, nais, avós, avoas, unha aperta. 

Cabazas: Iker, Derek, Joana, Noa, Marcos, Nayla, Lucas, Alejandro Brais, Paulo, Gloria, e José Antonio 

Equipo de decoración: Fátima, Sabela,  Noa, Andrea

Tempo de cabazas

Como andan os nervos?
Traquiliños todos e todas, porque todo chega na vida e ás portas está o Samaín! 

Xa sabes rapaz,

isto non é o ghalouín, 
isto é o Samaín!!!

A que mola?

Magosto

 

 

 

 

Tempo de castañas meus amigos, que bonito  é verdade?  Deixamos as imaxes das cabazas que fixemos que son ben lindas.

 

 

 

 

 

 

 

 

Fran, que onte estivo maliño, descubríu un segredo dos mestres e mestras de todo o mundo:
-Profe, xa sei por que nos mandades tallar cabazas tódolos anos, é para que os nenos e as nenas disfrutemos cos nosos pais cando as facemos!

E que Fran ademáis de bó é un filósofo!

 

 

Graciñas a todos os pais e nais por axudar aos vosos fillos e fillas, polas castañas... Sen vos non podería disfrutar da súa felicidade.

E por suposto aos avós, avoas, tíos, padriños...  Xa dicía o sabio que para educar a u neno, a una nena,  fai falta todo un pobo.

 

Unha aperta e feliz Magosto!