
O ar mudou de rumbo na roseira dos ventos e o arrecendo de Magnolia volveu ás vellas terras de Arteixo.
31.1.08
Entroido 2008

29.1.08
Cuestións de Paz

2.- A paz é un soño? Faino realidade.
3.- A paz é un deber? Cúmpreo.
4.- A paz é unha riqueza? Consérvaa.
5.- A paz é unha promesa? Realízaa.
6.- Día 30 de xaneiro, día mundial da Paz.
7.- Cambia balas por caramelos.
8.- Transforma os canóns en libros.
9.- Cambia tanques por tractores.
10.- Convirte os avións de guerra en bolboretas.
11.- En cada fusil unha rosa.
12.- Día 30 de xaneiro, día mundial da Paz.
13.- A paz é un himno...? Cántao.
14.- A paz é un tesouro? Cóidao.
15.- A paz é paz…? Deféndea.
16.- Día 30 de xaneiro, día mundial da Paz
17.- A paz é paz,? Deféndea.
18.- A paz é unha aventura,? Arríscate.
Concurso de Contos de Nadal Concello de A Laracna
Había una vez un niño que se llamaba Nicolás, a él le gustaba la Navidad, las luces, los árboles, sobre todo tantos regalos que traía Papá Noel.
Un día, los padres le preguntaron lo que quería pedir por Navidad, él no lo sabía y les dijo que se lo pensaría, el dudaba sin decidirse: una moto, un coche teledirigido, la granja de los Tres cerditos... etc.
Una noche apareció Papá Noel y le propuso ir a un país pobre para ver lo que pedían los otros niños y se dio cuenta de que no pedían juguetes sino comida. Cuando volvió de su viaje decidió que pediría un juguete sólo para que los otros niños también los tuvieran.
Por la mañana sus padres le preguntaron qué quería y les dijo que sólo le gustaría una moto. Sus padres se quedaron muy sorprendidos pues siempre pedía muchos juguetes.
Nicolás nunca contó a sus padres que había visto a Papá Noel y que le había invitado a hacer un viaje con él.
Desde entonces decidió que sólo pediría un juguete cada año.
28.1.08
Premio Contos de Nadal do Concello de A Laracha
< Por Beatriz Mallo Caamaño
Hai moito tempo, case tanto que ninguén se acorda, na Vila de Montes vivía unha rapaza alá arriba na montaña. Tiña unha casiña pequena na que vivía ela soa e nunca baixaba á Vila porque non lle gustaba o ruído.
Cando chegou o Nadal comezou a nevar. A rapaza non tivo máis remedio que baixar á Vila.
Non era nada fácil con tanto alboroto, pero de seguida se acostumou. Foi á escola, xogou con otros rapaces e ata enterrou un papel que dicía:
“Este sí que é o meu soño na neve.”
Asinado; A rapaza da Montaña
A rapaza seguíu xogando e cantando por fin se fixera realidade o seu soño:
Xogar e cantar coma os outros rapaces. Pero cando se acordaba daquela vida que levaba na montaña entristecíase.
Nunca quiso volver subir alá. Cando a montaña caeu, alegrouse moito.
Tivo ese regalo fantástico: Caeu a montaña. Agora xa non era a rapaza da montaña, era a rapaza da Vila de Montes.